Krioablacja to jedna z najskuteczniejszych metod, stosowanych w leczeniu migotania przedsionków. Celem procedury jest przywrócenie skoordynowanej pracy przedsionków oraz komór serca. Krioablację przeprowadza się w Polsce z powodzeniem już od kilkunastu lat. Sprawdź, jak wygląda przebieg zabiegu krioablacji, jakie są wskazania do jego wykonania i czy konieczna jest rekonwalescencja pacjenta.
Krioablacja serca to niezwykle skuteczna metoda, stosowana w celu zniszczenia ośrodków arytmii, zlokalizowanych najczęściej w okolicy ujść żył płucnych. Polega na zamrożeniu komórek przyczyniających się do zaburzeń rytmu serca, a jednocześnie nie narusza sąsiadujących zdrowych tkanek.
Na zabieg krioablacji lekarze kierują pacjentów, u których arytmia związana jest z migotaniem przedsionków. Może być alternatywą dla leczenia farmakologicznego oraz innych metod, zwłaszcza jeśli były stosowane wcześniej i okazały się nieskuteczne.
Migotanie przedsionków jest jedną z najczęstszych przyczyn zaburzeń prawidłowej pracy serca. Zwykle objawia się jako kołatanie serca, często z towarzyszącymi temu dusznościami oraz bólami zamostkowymi. Schorzenie to nie tylko negatywnie wpływa na jakość życia, ale przede wszystkim, prowadzi do wielu niebezpiecznych powikłań, jak np. udar mózgu i może być przyczyną zgonu.
Na powstawanie zaburzeń rytmu serca, związane z migotaniem przedsionków, narażone są głównie osoby po 75. roku życia. Według statystyk, nawet 6 mln Europejczyków dotkniętych jest tym schorzeniem. Istnieją różne możliwości leczenia – terapia farmakologiczna z zastosowaniem tzw. beta-blokerów, kardiowersja elektryczna oraz ablacja: falami radiowymi lub ciekłym azotem (krioablacja).
Krioablacja to jedna metod leczenia przy zastosowaniu niskiej temperatury. Z racji, że najczęstszym źródłem migotania przedsionków są żyły płucne, zabieg krioablacji ma odizolować ogniska arytmii – ich ujścia od lewego przedsionka serca.
Istnieją dwie metody przeprowadzania krioablacji – punktowa i balonowa. Krioablacja punktowa stosowana jest do schładzania mniejszego obszaru, zwłaszcza jeśli znajduje się on w pobliżu innych, szczególnie wrażliwych części układu sercowo-naczyniowego.
Z kolei krioablacja balonowa może działać na znacznie większą strefę. Lekarz wprowadza do ujścia żyły płucnej specjalną elektrodę w postaci cewnika. Końcówka cewnika jest sterowana przez lekarza (pod kontrolą RTG) – znajduje się na niej niewielki balonik, który następnie wypełniany jest ciekłym azotem, by schładzać dany obszar i uszkadzać komórki, generujące nieprawidłowe impulsy.
Żeby przeprowadzić zabieg przy użyciu krioablacji, lekarz stosuje u pacjenta znieczulenie miejscowe. Dzięki temu leczona osoba jest przytomna, a jednocześnie nie odczuwa bólu. Cała procedura trwa maksymalnie 1-2 godziny, po czym pacjent przewożony jest do sali pozabiegowej i najczęściej następnego dnia otrzymuje wypis ze szpitala.
Na ok. 12 godzin przed zabiegiem należy ogolić okolice obydwu pachwin, ponieważ właśnie tą drogą pod skórę wprowadza się elektrody. Jeśli pacjent regularnie przyjmuje leki zapobiegające arytmii, lekarz może zalecić powstrzymanie się od ich zażywania na określony czas przed krioablacją.
Przez 6 godzin poprzedzających zabieg nie należy jeść ani pić. Dozwolone jest jedynie popijanie wodą leków, przyjmowanych w terapii schorzeń innych, niż arytmia.
Ta nowoczesna metoda leczenia migotania przedsionków zalecana jest osobom, u których źródła arytmii zlokalizowane są okolicach ujść żył płucnych w lewym przedsionku serca. Kwalifikacja do zabiegu krioablacji odbywa się zawsze indywidualnie, po przeprowadzeniu odpowiednich badań oraz przeanalizowaniu dotychczas stosowanych metod leczenia.
Krioablacja przeprowadzana metodą balonową przynosi najlepsze efekty na wczesnym etapie schorzenia u pacjentów z migotaniem przedsionków o charakterze napadowym. Zabieg uznawany jest za ogólnie bezpieczny, jednak szczególną ostrożność należy zachować przy kwalifikacji chorych po 80 roku życia. Kardiolog powinien ocenić szanse na usunięcie źródła arytmii, nie narażając przy tym pacjenta na zbędne ryzyko.
Nie tylko zaawansowany wiek może stanowić przeciwwskazanie do wykonania zabiegu krioablacji. Procedura nie powinna być przeprowadzana u pacjentów, u których lekarz zdiagnozował obecność skrzepliny w lewym przedsionku serca. Również osoby po niedawnym przebyciu udaru mózgu, czy zawału mięśnia sercowego mogą nie zostać zakwalifikowane do krioablacji.
Za przeciwwskazania uznaje się także niewyrównaną niewydolność serca oraz ciążę.
Pacjenci najczęściej mogą opuścić szpital już następnego dnia po zabiegu krioablacji. Przez kolejne dni powinni ograniczyć aktywność fizyczną i kontynuować stosowanie leków antyarytmicznych oraz przeciwzakrzepowych. Okres leczenia ustala lekarz kardiolog, biorąc pod uwagę również ryzyko ewentualnego wystąpienia udaru.
Kiedy można ocenić skuteczność krioablacji i stwierdzić, że zabieg przyczynił się do ustabilizowania pracy serca? Zwykle już po 3 miesiącach lekarz jest w stanie ustalić, czy udało się wyeliminować przyczynę arytmii. Według statystyk aż u 80-87% pacjentów nie obserwuje się nawrotów migotania przedsionków w ciągu 1 roku od zabiegu.
Krioablacja jest bezpieczną procedurą, która nie wymaga otwierania klatki piersiowej ani stosowania znieczulenia ogólnego u pacjenta. Powikłania odnotowuje się w zaledwie 0,6-2% przypadków. Najczęściej są to:
Warto jednak pamiętać, że efekty uboczne tego rodzaju obserwuje się niezwykle rzadko, a stopień bezpieczeństwa krioablacji jest wysoki. Pacjent znajduje się pod opieką personelu medycznego, który monitoruje stan jego zdrowia po zabiegu i wydaje odpowiednie zalecenia.
